Κύπρο μου, τι σου έλαχε; Τι είναι και τούτο πάλι;
Πάλι να χάνεις τα παιδιά… Πάλι αίμα να δίνεις…
Η μοίρα σου, σε κυβερνά; Το θέρος σε μαστιγώνει;
Η μήπως έρχονται οι εχθροί; Που θέλουν το κακό σου;
Είσαι εσύ νοικοκυρά, όλης της μεσογείου
Κι θέλουν τα συμφέροντα, πολύ να υποφέρεις.
Όπου σ’ ευλογήσει ο Θεός, αυτοί μνησικακούνε.
Ότι σκλαβιά δεν δέχθηκες, ποτέ δε συγχωρούνε.
Κύπρο μου κοίτα στο Θεό, που πάντα σε ευλογεί
Της Πίστης κράτα σταθερό για πάντα το πηδάλιο
Θα έρθουνε σίγουρα καιροί κι όλοι θα το νοιώσουν,
Ότι της Κύπρου το νησί, θέλει και πιο πολύ μπορεί,
Ελεύθερη να Ζήσει.
Κύπρο μου, σε θέλουν Δίγνωμη, στα δύο χωρισμένη.
Μα πάλι θα έρθει ο καιρός, που θα είσαι ενωμένη.
