Το τρένο των νεφών

Aegli Toumba

Το τρένο των νεφών
Ευγενεία Φακίνου-Εκδόσεις Καστανιωτη
Πάντα είχα σαν αρχή να μη διαβάζω το οπισθόφυλλο με τη περίληψη του βιβλίου, ήθελα πάντα να έχω τη πρώτη εντύπωση για το βιβλίο χωρίς παρεμβολή, να αφήνω το διάβασμα να με συνεπάρει,να μην περιμένω τίποτα, και όταν φθάσω στο τέλος... τότες μόνο να ρίχνω μιά ματιά.
Το ίδιο ακριβώς έκανα και με το βιβλίο της Φακίνου Το τρένο των νεφών, απο τις πρώτες σελίδες με είχε συνεπάρει, με μαγική μυθοπλασία και με ονειρικό ρεαλισμό με ταξίδευσε στο χάρτη της Λατινικής Αμερικής. 'Εντονη απ τη πρώτη στιγμή η λατινοαμερικάνικη λογοτεχνία ή καλύτερα μιά συνένωση της ελληνικής με τη λατινοαμερικάνικη γραφή, διαλόγους που ήμουν σίγουρη ότι τους είχα ξαναδιαβάσει. Στο μυαλό μου ήρθαν αγαπημένοι συγγραφείς: η Αλιέντε ,ο Σεπούλβεδα,ο Λιόσα και ο Μπόρχες!
Προσπέρασα τις σελίδες και έφθασα στο τέλος του βιβλίου. Οι σκέψεις μου δικαιώθηκαν: Η Φακίνου διαλέγεται με 17 συγγραφείς και 26 βιβλία της λατινοαμερικάνικης λογοτεχνίας, παρεμβάλλοντας αποσπάσματά τους στη δική της αφήγηση, με πολύ επιδέξιο τρόπο, χρησιμοποιώντας πλάγια γραφή για να τονίσει τα δάνεια.

Ενα αγόρι όμορφο, ξανθό, με γαλάζια μάτια γεννιέται στο Σαν Πέδρο, ενώ η μάνα του πεθαίνει αμέσως μετά τη γέννα. Την αντροφή του αναλαμβάνει ένας φτωχός χωρικός, άκληρος, αρμέχτης, ενώ την μόρφωση του ο δάσκαλος του χωριού που λατεύει την Ελληνική μυθολογία,συγκινημένος απο την φιλομάθεια του παιδιού τον βαφτίζει με το όνομα ΚΑΝΕΝΑΣ .Είναι ένα παιδί διαφορετικό από τα υπόλοιπα παιδιά του φτωχού Σαν Πέδρο.
Ο Κανένας με τον χρόνο κατασκεύασε στο μυαλό του τον θρύλο του πατέρα του, ενός ναυτικού και λανθρέμπορου διαμαντιών, που είχε την περιπέτεια στο αίμα του, ότι κάποτε θα τον έβρισκε. Στα δέκα του χρόνια, μαζί με ένα αλλόκοτο κορίτσι που έπασχε από αϋπνία, αρχίζουν την αναζήτηση του πατέρα του, για να φτάσει στο μεγάλο λιμάνι, όπου ήλπιζε ότι θα τον συναντούσε.




Το ταξίδι του δεκάχρονου Κανένα τον φέρνει στο τρένο των νεφών, για το οποίο ακούγονται πολλά, όπως ότι μπαίνει κανείς νέος και βγαίνει γέρος.
Ολα συμβαίνουν στο περίφημο τρένο των νεφών. Η συγγραφέας εμπνέεται από το υπαρκτό τρένο, το οποίο παλαιότερα διέσχιζε την οροσειρά των Ανδεων από την Αργεντινή και κατέληγε στο Βαλπαραΐσο της Χιλής, και βρίσκεται σε ύψος 4000 μέτρων, οπότε είναι φυσικό στο μεγαλύτερο μέρος της διαδρομής του να περιβάλλεται από νέφη.Μέσα εκεί εξελίσσεται το μεγαλύτερο μέρος της υπόθεσης.
Ο Κανένας μετακινείται απο βαγόνι σε βαγόνι,και σε κάθε μετακίνηση του μεγαλώνει δέκα χρόνια, καθώς έρχεται σε γνωριμία με τις αφηγήσεις των επιβατών, παράξενα γεγονότα, την ζωντανή ιστορία των εμφυλίων, τη διαφθορά της εξουσίας που επιδίδεται σε σεξουαλικές γιορτές , επισκέπτεται τον κάτω κόσμο, σαν άλλος Οδυσσέας, και γνωρίζει την Εβίτα Περόν, τον Ωνάση, τον Τσε Γκεβάρα, τον Σιμόν Μπολιβάρ και περιδιαβαίνει έτσι στην ιστορία της ηπείρου μέσα στον 20ό αιώνα.
Στο τελευταίο κεφάλαιο είναι η συνάντηση του πενηντάρη πλέον Κανένα, με ένα τυφλό συγγραφέα που θυμίζει τον Μπόρχες: «Τα ταξίδια είναι λογιών λογιών, άλλα τα κάνουμε στον χώρο κι άλλα στον χρόνο. Σε μερικά ταξιδεύουμε πραγματικά, ενώ σε άλλα ταξιδεύουμε μέσα μας. Και ότι ψάχνοντας να βρει τον πατέρα του, στην πραγματικότητα αναζητούσε την ταυτότητά του και έβρισκε τον εαυτό του».
Όπως είπε και η συγγραφέας :“Ο Κανένας συµβολίζει τον καθένα, το πώς αντιµετωπίζει κανείς τη ζωή του, τη ζωή που βλέπει να περνά ερήµην του. ∆εν µπορούµε να καθορίσουµε πολλά πράγµατα στη ζωή µας – κι ας πιστεύουµε ότι τα καθορίζουµε».