Το Δίκαιο της Ελλάδος

Ελλαδα μου,
το δίκιο σου,
Θεός το υποστηρίζει

ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ ΣΕ ΟΛΟΥΣ ΤΟΥΣ ΔΗΜΗΤΡΗΔΕΣ ΚΑΙ ΤΙΣ ΔΗΜΗΤΡΕΣ.

ΜΑΝΤΕΣ ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ

ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ ΣΕ ΟΛΟΥΣ ΤΟΥΣ ΔΗΜΗΤΡΗΔΕΣ ΚΑΙ ΤΙΣ ΔΗΜΗΤΡΕΣ.
 

Δύο τα παλικάρια της χριαστανοσύνης που απεικονίζονται καβαλάρηδες σε άλογο με ξίφος και επί τω ΕΡΓΟΝ. (Πολεμιστές). Ο Γεώργιος και ο Δημήτριος. Από μακριά δεν ξεχωρίζεις ποιος είναι ποιος.Πρέπει να προσέξεις τι σκοτώνει ο καθένας. Ο Γεώργιος Δράκο (Δρακονιανό και ερπετόμορφο), ο Δημήτριος "άνθρωπο" (Δρακονιανό και ερπετόμορφο).Αυτοί είναι οι

πρώτοι συμβολισμοί με την ομοιότητα εξωτερικά. Στα ονόματα σαφώς και υπάρχει άμεση σχέση. (Εσωτερικός συμβολισμός). Γεώργιος από το Γη+'Εργον και Δημήτριος από το Δα (Γη)+ Μήτηρ. Συνδετικός κρίκος η "Γαία".Ο θάνατος του Δράκου που διαφεντεύει τη Γη είναι Έργο του Γεωργίου. Ο θάνατος του "ανθρωποειδούς" ερπετού που διαφεντεύει τη Γη, τον Πλούτο, τις Κυβερνήσεις,το Παγκόσμιο χρήμα,την Παγκοσμιοποίηση και τη Νέα Τάξη, είναι Έργον του Δημητρίου. Αυτοί είναι οι "συμβολισμοί" εδώ και 1.700 περίπου χρόνια.Συμβολισμοί ασφαλώς που ξεπερνούν το χρονικό όριο που προανέφερα και χάνονται στα βάθη των χιλιετηρίδων πέρα από τα κλειστά θρησκευτικά πλαίσια μιας συγκεκριμένης εποχής. Εκεί που ο καλός γεωργός (Γεώργιος) ξεκαθάριζε από τη γη του τα ερπετά και ο ΠΟΛΕΜΙΣΤΗΣ Δημήτριος όσα ερπετά ξετρύπωσαν από τις σχισμές της γης, προόδεψαν και μπήκαν κι έλαβαν ανθρώπινα σχήματα ανά τους αιώνες. Για τους Γιώργηδες δεν γνωρίζω να σας πω πολλά. Για τους Δημήτρηδες ίσως. Μερικοί από μας έχουμε πάρει αυτή τη "χάρη", το ιδίωμα, το αξίωμα, το χάρισμα και την Αποστολή. Σαν ευλογία και ενθύμηση. Σαν ευθύνη απέναντι σε ανυπεράσπιστα κι αδύναμα πλάσματα. Αυτή τη Χάρη γιορτάζω σήμερα, αυτή την ενθύμηση, αυτή την Τιμή. Και το Ξίφος και το Ακόντιο και την Πανοπλία, σε ότι με αφορά θα την τιμήσω αδέρφια!
ΚΑΛΟΝ ΑΓΩΝΑ ΣΕ ΟΛΟΥΣ!!
ΚΑΛΗ ΛΕΥΤΕΡΙΑ ΣΤΗΝ ΠΑΤΡΙΔΑ ΜΑΣ!!!

Τι είναι το όνειρο για σας;

Akribh-Basilikh Di

Όνειρο. Το όνειρο ετυμολογείτε από την σύνθεση του Όν και Είρω. Το Όν είναι η ύπαρξη , ενώ το Είρω σημαίνει «συνάπτω, συναρμολογώ , συνδέω» . Αλλά ακόμη , το Είρω σημαίνει και « μιλώ , αφηγούμαι , διηγούμαι»

Tο Σύμπαν είναι το αποτέλεσμα των πράξεών μας.

Akribh-Basilikh Di

Ο Κόσμος δεν είναι τίποτα άλλο από μια αντανάκλαση της εσωτερικής μας ύπαρξης, των σκέψεων, συναισθημάτων, πεποιθήσεων, επιθυμιών μας. Tο Σύμπαν είναι το αποτέλεσμα των πράξεών μας. / Gregg Braden

Κάθε καινούρια μέρα είναι μια καταπληκτική ευκαιρία να απαγκιστρωθούμε από το χθες και να σχεδιάσουμε το μέλλον...

Θέκλα Πετρίδου

Κάθε καινούρια μέρα είναι μια καταπληκτική ευκαιρία να απαγκιστρωθούμε από το χθες και να σχεδιάσουμε το μέλλον... Ή μήπως όχι; Το σήμερα, σε αντίθεση με το μέλλον, είναι βέβαιο πως υπάρχει, ήδη είναι εδώ και άμεσα μπορούμε να επέμβουμε στη διαμόρφωση του. Κάποιες πραγματικότητες φυσικά, δεν είναι εφικτό να τις αναιρέσουμε... Μπορούμε όμως να διαλέξουμε πώς τις αντιλαμβανόναστε, τις διαχειριζόμαστε γνωστικά και συναισθηματικά. Αδράζοντας τη μέρα με διάθεση πνευματικού αγώνα και αγάπης προς τον εαυτό μας πρώτα και τον πλησίον ύστερα, έξω βάλλουμε τον φόβον, που είναι υπαριθμόν ένας εχθρός της ευτυχίας μας. Και ο αγώνας είναι καθημερινός και επαναλαμβανόμενος...
Μια συζήτηση χθες μου θύμισε πως ήμουν 20 χρόνια πριν. Φοβισμένη, ενοχική, ντροπαλή μέχρι αγοραφοβίας, και σίγουρα δυστυχισμένη.
Παρόλα αυτά, 20 χρόνια μετά, και ύστερα από καθημερινές προσπάθειες αισθάνομαι ευτυχισμένη, με ελάχιστο φόβο στο μυαλό μου και με έμπρακτη αισιοδοξία για το μέλλον. Το ταξίδι δεν ήταν εύκολο και ούτε τελείωσε. Και σίγουρα δεν έχω επιτύχει όλα αυτά που οι γύρω μου θεωρούν απαραίτητες προυποθέσεις για ευτυχία. Μπορώ να αδράζω τη μέρα όμως και να χαίρομαι με μικρά όπως ένα καφέ στη βεράντα ή μια απρόσμενο φιλικό συναπάντημα ή τη χαρά και τον ενθουσιασμό των ανθρώπων που αγαπώ... Κι αν μια μέρα ξυπνήσω με γκρίνια και μαυρίλα, ανέχομαι τον εαυτό μου και προσπαθώ να τον αντέξω... Μέρα είναι, θα περάσει και στο χέρι μας είναι να την περάσουμε χαρούμενα. Καλημέρα! — μαζί με Θέκλα Πετρίδου.

Όταν ο αριθμός των παιδιών σε μια οικογένεια ήταν δείκτης ευτυχίας,

Maria Leontitsi

Για τις παλαιότερες γενιές, ο αριθμός των παιδιών σε μια οικογένεια ήταν δείκτης ευτυχίας, οι σύγχρονοι όμως Ελληνες που ασπάζονται τη ρήση στην πράξη αποτελούν μειονότητα.

Για τους περισσότερους, το σύγχρονο καταναλωτικό μοντέλο ζωής, η οικονομική δυσπραγία και η αύξηση της συμμετοχής των Ελληνίδων στην αγορά εργασίας είναι οι κύριες αιτίες που γενικότερα τα παιδιά -και ιδίως τα πολλά παιδιά- έχουν σταματήσει να είναι σκοπός ζωής, όπως ήταν για τις προπολεμικές γενιές.

Εκείνες έκαναν και 4 και 5 και 6 αλλά και περισσότερα παιδιά, με τη γεννητικότητα στη χώρα, ήδη από τις πρώτες μεταπολεμικές γενιές να παίρνει σταδιακά τον κατήφορο. Κάπως έτσι φτάσαμε στις μέρες μας να έχουμε μεγάλο δημογραφικό πρόβλημα, καθώς τα παιδιά που γεννιούνται δεν αρκούν για να αναπληρώσουν τους γονείς, που κάποια στιγμή φεύγουν από τη ζωή. Κόντρα στο πνεύμα των καιρών, υπάρχουν λίγες οικογένειες που επιμένουν παραδοσιακά, με 3 ή παραπάνω παιδιά.

Οι αριθμοί δεν αφήνουν περιθώρια για διαφορετική σκέψη. Σύμφωνα με την Ανώτατη Συνομοσπονδία Πολυτέκνων Ελλάδος (ΑΣΠΕ), μόλις 1 στους 10 Ελληνες προέρχεται από πολύτεκνη οικογένεια. > eνώ οι πολύτεκνοι με 4 τουλάχιστον ανήλικα παιδιά είναι το 2-3% του πληθυσμού, όταν ήταν διπλάσιοι σε ποσοστό (6%) στα τέλη της δεκαετίας του ’70. Η τάση των Ελλήνων να κάνουν συνεχώς λιγότερα παιδιά ήταν ήδη εμφανής από τότε, με τον αριθμό παιδιών ανά Ελληνίδα δύσκολα να ξεπερνά τα 2 παιδιά, κοινωνική εξέλιξη που ακολούθησε και η νομοθεσία της εποχής.

Ετσι, ενώ έως τα τέλη σχεδόν της δεκαετίας ο νόμος όριζε ως πολύτεκνες οικογένειες όσες είχαν τουλάχιστον 5 παιδιά, με τον νόμο 860 του ’79 το κριτήριο για να θεωρείται μια οικογένεια πολύτεκνη μειώθηκε κατά ένα παιδί. Από τότε μέχρι σήμερα πολύτεκνες θεωρούνται οι οικογένειες με τουλάχιστον 4 παιδιά. Την τελευταία δεκαπενταετία όμως τα πράγματα άλλαξαν και πάλι ριζικά.

Οι Ελληνίδες μετά βίας ξεπερνούν όλο αυτό το διάστημα το 1 παιδί με τον σχετικό δείκτη γονιμότητας να είναι στην ουσία καθηλωμένος μεταξύ του 1,3 με 1,4. Κάπως έτσι η απόκτηση τρίτου παιδιού που ξεφεύγει από την πρακτική του μέσου όρου, έχει οδηγήσει σήμερα τους τρίτεκνους -περίπου 160.000 οικογένειες που έχουν παιδιά κάτω των 23 ετών- να ζητούν αλλαγή της νομοθεσίας ώστε να συμπεριληφθούν στους πολύτεκνους. Συνολικά, οι πολύτεκνες οικογένειες στην Ελλάδα υπολογίζονται σε 180.000 με τις 78 χιλιάδες να διαθέτουν παιδιά κάτω των 23 ετών, επί συνόλου 2 εκατομμυρίων οικογενειών.

Με βάση στοιχεία που προκύπτουν από τις φορολογικές δηλώσεις των πολύτεκνων οικογενειών, οι ελληνικές πολύτεκνες οικογένειες με τέσσερα παιδιά είναι περίπου 25.000, με πέντε παιδιά 4.000 και με έξι ή και παραπάνω παιδιά περίπου 2.000. Ας σημειωθεί ότι το επίπεδο ζωής τους, με οικονομικούς όρους, δεν είναι το καλύτερο δυνατό, αφού σύμφωνα με στοιχεία της ΓΣΕΕ, το επίπεδο της φτώχειας για νοικοκυριά με τρία τέκνα φτάνει στο 38%.

Περιορισμοί και προνόμια
Μετά την αλήθεια των αριθμών το Reportage μίλησε με τον Βασίλη Θεοτοκάτο, πρόεδρο της Ανώτατης Συνομοσπονδίας Πολυτέκνων Ελλάδας. Ο ίδιος πολύτεκνος με 5 παιδιά και 12 εγγόνια σήμερα, μας ξεκαθαρίζει ευθύς αμέσως ότι εάν ήταν και πάλι νέος θα έκανε τον ίδιο αριθμό -ίσως και περισσότερα. Διότι, όπως αναφέρει, παιδιά μπορεί να σημαίνει σειρά ευθυνών και δυσκολιών στη ζωή ενός ζευγαριού, το δώρο ζωής όμως που προσφέρουν στους γονείς τους αξίζουν όλο τον κόπο και την προσπάθεια. Μετά του ζητάμε να μας σκιαγραφήσει το προφίλ των ανθρώπων που επιλέγουν να κάνουν πολλά παιδιά. «Είναι κυρίως άνθρωποι που ανήκουν στη μεσαία οικονομική τάξη και οι ίδιοι προέρχονται από πολύτεκνες οικογένειες, αλλά αρκετοί από αυτούς υπήρξαν μοναχοπαίδια που βίωσαν τη μοναξιά και την έλλειψη ενός ή περισσοτέρων αδελφών και δεν θέλουν το παιδί τους να έχει ανάλογα βιώματα. Αυτές είναι οι δύο βασικές κατηγορίες Ελλήνων πολύτεκνων.

Παράλληλα, υπάρχει και μια μικρή μερίδα που ακολουθώντας τη θρησκευτική πίστη, δεν κάνουν εκτρώσεις, με αποτέλεσμα κάποιοι από αυτούς να γίνονται πολύτεκνοι». Στη συνέχεια περνάμε στο δια ταύτα και στο γιατί οι Ελληνες σήμερα περιορίζονται κυρίως στο ένα παιδί. «Οι σύγχρονοι Έλληνες δεν έχουν όραμα ζωής και δεν έχουν θέσει συγκεκριμένους στόχους. Αναλώνονται στον καταναλωτισμό και στην εφήμερη απόλαυση της ζωής. Παλαιότερα, θυμάμαι, οι άνθρωποι παντρεύονται για να δημιουργήσουν οικογένεια. Και οικογένεια σημαίνει πολλά παιδιά.

Τότε εάν η γυναίκα πάνω στον πρώτο χρόνο μετά τον γάμο της δεν έκανε παιδί, αυτός ήταν λόγος για να ανησυχεί. Σήμερα δεν είναι έτσι. Οι νεότεροι θέλουν πρώτα να αποκατασταθούν επαγγελματικά, να αποκτήσουν το δικό τους σπίτι και αυτοκίνητο και μετά να σκεφτούν εάν θα κάνουν και ένα παιδί. Οι παλαιότερες γενιές, πιστεύω, ήταν πιο θαρραλέες σχετικά. Δεν γύρευαν επίσης την καταναλωτική πολυτέλεια. Παραδείγματος χάρη με ένα μπουφάν μεγάλωναν 3 και 4 παιδιά.

Γιατί το μπουφάν του μεγαλύτερου παιδιού το φορούσε στη συνέχεια το επόμενο παιδί κ.ο.κ. Αυτό ισχύει και σήμερα για πολλές πολύτεκνες οικογένειες. Και τότε και σήμερα οι οικογένειες αυτές είχαν και έχουν μία αλληλεγγύη να μοιράζονται τα πάντα», υπερθεματίζει σχετικά ο Β. Θεοτοκάτος. Για το τέλος αφήσαμε το επίμαχο ζήτημα ερώτημα των τελευταίων ετών. Η ΑΣΠΕ είναι αντίθετη στο να χαρακτηρισθούν οι τρίτεκνοι ως πολύτεκνοι -εξαγγελία που έχει γίνει από επίσημα χείλη ήδη από το 2004- και ο Β. Θεοτοκάτος διευκρινίζει το γιατί: «Εάν διαρκώς χαμηλώνουμε τα όρια με βάση τα οποία θεωρούμε μία οικογένεια πολύτεκνη, τότε στην ουσία δεν δίνουμε κίνητρα για την αύξηση των γεννήσεων. Γιατί όταν μία οικογένεια θα μπορεί με τρία παιδιά να έχει τις ίδιες παροχές που θα δικαιούτο με 4 παιδιά, για ποιο λόγο να κάνει το τέταρτο παιδί;».

Κατόπιν, ήρθαμε σε επαφή με την πρόεδρο του Συλλόγου Τριτέκνων Νομού Αττικής, Θεοκλήτη Μεσουρίδου. Οι τρίτεκνοι αν και έχουν σήμερα κάποιες παροχές από την πολιτεία σε σχέση με τις οικογένειες που έχουν ένα ή δύο παιδιά, δεν απολαμβάνουν τις ίδιες παροχές και δεν θεωρούνται βάσει νόμου πολύτεκνοι.

Η Θ. Μεσουρίδου επισημαίνει ότι η ενσωμάτωση των τριτέκνων στους πολύτεκνους σκοντάφτει στην ατολμία της πολιτικής ηγεσίας, παρά το ότι πόρισμα της Διακομματικής Επιτροπής της Βουλής των Ελλήνων ήδη από το 1993, περιλαμβάνει σχετική εισήγηση:

Πάντα όσον αφορά τον χαρακτηρισμό της οικογένειας με τρία παιδιά ως πολύτεκνης και παρά τις σχετικές προτάσεις νόμου το 2002 και 2007. «Η ίδια άποψη διατυπώθηκε και πρόσφατα στις 13 και 14 Μαρτίου ‘09 στο Συνέδριο για το δημογραφικό ζήτημα που διοργάνωσαν η Ακαδημία Αθηνών και η Ελληνική Εταιρεία Δημογραφικών Μελετών. Μέχρι τώρα όμως δεν έχει προχωρήσει.

Ένας άλλος λόγος είναι ότι υπάρχουν σοβαρές αντιρρήσεις από την ΑΣΠΕ. Εμείς πάντως διεκδικούμε τον χαρακτηρισμό των γονέων με τρία τέκνα ως πολυτέκνους, ανεξαρτήτως ηλικίας και την ένταξή τους στις διατάξεις των νόμων περί πολυτεκνίας. Οποιαδήποτε σοβαρή οικονομική επιβάρυνση από την εφαρμογή κάποιας επί μέρους διάταξης μπορεί να εφαρμοσθεί σταδιακά και σε εύλογο χρονικό διάστημα», εξηγεί η ίδια, υπεραμυνόμενη της προσφοράς των Ελληνίδων που κάνουν τρία παιδιά σε μια χώρα που ο κανόνας τείνει να είναι το ένα ή το κανένα παιδί.

Κοινωνία και ψυχή
Η μαρία μουλά είναι κοινωνική λειτουργός και ψυχοθεραπεύτρια και έχει έρθει σε επαφή στην επαγγελματική της δραστηριότητα με πολύτεκνες οικογένειες. Της ζητάμε να μας περιγράψει το προφίλ των παιδιών που είναι μέλη πολύτεκνων οικογενειών. Πόσο διαφέρουν από τα μοναχοπαίδια και τι σημαίνει για μια οικογένεια να ανατρέφει 4 παιδιά. «Σημαίνει ένα τεράστιο ψυχολογικό βάρος για τη μητέρα, καθώς αυτή είναι κυρίως που αναλαμβάνει να λύσει τα όποια προβλήματα.

Αν και δεν υπάρχουν συνταγές και οι γενικεύσεις είναι επικίνδυνες, καθώς κάθε περίπτωση οικογένειας πρέπει να αντιμετωπίζεται ως μοναδική, το σίγουρο είναι ότι η ψυχολογική ισορροπία τής μητέρας είναι κλειδί για την ομαλή ανάπτυξη και κοινωνικοποίηση των παιδιών ιδίως στα πρώτα χρόνια της ζωής τους. Κυρίως οι μητέρες που έχουν πολλά παιδιά πρέπει να φροντίζουν να κρατούν ισορροπημένη στάση προς αυτά και με βάση πάντοτε την ηλικία τους.

Γιατί συμβαίνει σε πολύτεκνες οικογένειες να χάνεται στην πράξη ο πραγματικός ρόλος του παιδιού. Δηλαδή, στα μεγάλα αδέλφια αποδίδεται ένας γονεϊκός ρόλος όταν τους ανατίθεται πολλές φορές να βοηθήσουν στο μεγάλωμα των μικρότερων αδελφών λόγω έλλειψης του απαιτούμενου χρόνου από τους γονείς. Κάπως έτσι, αυτά τα παιδιά μπορεί να χάσουν το παιδικό τους πρόσωπο, καθώς οι συνθήκες απαιτούν στην ουσία να μεγαλώσουν πολύ πιο γρήγορα απ’ ό,τι η ηλικία τους.

Για τον λόγο αυτό είναι ιδιαίτερα σημαντικό οι γονείς να μπορούν να κρατούν τις ισορροπίες, να μη φορτώνουν τα παιδιά με περισσότερα από όσα αντιστοιχούν στην κάθε φορά ηλικία τους και κυρίως να εξηγούν στα μεγαλύτερα παιδιά τούς λόγους για τους οποίους το μικρότερο παιδί χρειάζεται περισσότερο την προσοχή των γονιών του σε σχέση με το μεγαλύτερο».

Για το τέλος αφήσαμε τη Λάουρα Μαράτου - Αλιπράντη, ειδικευμένη ερευνήτρια στο Εθνικό Κέντρο Κοινωνικών Ερευνών (ΕΚΚΕ). Η ίδια έχει ένα παιδί, καθώς οι συνθήκες στη ζωή της δεν ήταν τόσο ευνοϊκές για να κάνει περισσότερα. Θαυμάζει απεριόριστα τους ανθρώπους με πολλά παιδιά, αν και στη σύγχρονη Ελλάδα αυτό είναι ένα μοντέλο οικογένειας που σταδιακά μειώνεται. Οι λόγοι είναι πολλοί: «Το να μεγαλώνεις σήμερα πολλά παιδιά σημαίνει πολλές οικονομικές ευθύνες, ιδίως στις μέρες μας. Δεν είναι όμως μόνον αυτή η αιτία.

Οι αξίες και τα πρότυπα των παλαιοτέρων έχουν εξασθενήσει στη συνείδηση των σημερινών Ελλήνων, ενώ αυξάνεται συνεχώς το ποσοστό των Ελληνίδων που εργάζονται όλο και περισσότερο. Επίσης, οι σημερινοί παππούδες και γιαγιάδες δεν είναι τόσο πρόθυμοι, όπως παλαιότερα, να μεγαλώσουν τα εγγόνια τους. Θεωρούν ότι οι ίδιοι έχουν συνεισφέρει κοινωνικά και αρκετοί από αυτούς μετά τη σύνταξή τους, και καθώς νιώθουν ότι γερνάνε, θέλουν να απολαύσουν τις χαρές της ζωής και όχι να μείνουν κλεισμένοι μέσα σε ένα σπίτι, επαναλαμβάνοντας έναν ρόλο που έχουν ήδη ζήσει στη ζωή τους, αυτόν του γονέα»...

Χωρισμένοι- πολύτεκνοι...
Μία άλλη διάσταση του φαινομένου δίνει ο Νίκος Σπιτάλας, πρόεδρος του Συλλόγου για την Ανδρική και την Πατρική Αξιοπρέπεια (ΣΥΓΑΠΑ). Είναι δύσκολο να είσαι πολύτεκνος, ιδιαίτερα αν είσαι και χωρισμένος: «Το να είσαι πολύτεκνος σήμερα στην Ελλάδα αποτελεί μίασμα και όχι προνόμιο.

Δυστυχώς, δεν υπάρχει κοινωνικός - οικογενειακός προγραμματισμός, εκπαίδευση στα σχολεία και υποστηρικτικές υπηρεσίες. Ακόμα περισσότερο, όταν τα ζευγάρια χωρίζουν και έχουν περισσότερα από τρία παιδιά -υπολογίζεται ότι στη χώρα μας υπάρχουν περίπου 5.000 χωρισμένα ζευγάρια με τρία ή και περισσότερα παιδιά-, τότε απουσιάζει παντελώς η μέριμνα της Πολιτείας.

Η μητέρα αγωνίζεται να τα καταφέρει μόνη και ο πατέρας δεν θεωρείται γονέας από το Κράτος. Ειδικά το να είσαι πολύτεκνος χωρισμένος πατέρας αποτελεί ένα επιπλέον βάσανο διότι και δεν χαίρεσαι τη γονεϊκή σου ιδιότητα και είσαι χαμένος οικονομικά. Είμαστε η μόνη χώρα στον κόσμο που ο χωρισμένος πατέρας είναι πολίτης τρίτης κατηγορίας και δεν μπορεί ούτε στην εφορία να δηλώσει τα παιδιά του και να τύχει κάποιων ελαφρύνσεων».

ΘΑΝΑΣΗΣ ΑΝΤΩΝΙΟΥ, ΘΩΜΗ ΜΕΛΙΔΟΥ, ΧΑΡΑΛΑΜΠΟΣ ΝΙΚΟΠΟΥΛΟΣ
reportage@pegasus.gr

Το τρένο των νεφών

Aegli Toumba

Το τρένο των νεφών
Ευγενεία Φακίνου-Εκδόσεις Καστανιωτη
Πάντα είχα σαν αρχή να μη διαβάζω το οπισθόφυλλο με τη περίληψη του βιβλίου, ήθελα πάντα να έχω τη πρώτη εντύπωση για το βιβλίο χωρίς παρεμβολή, να αφήνω το διάβασμα να με συνεπάρει,να μην περιμένω τίποτα, και όταν φθάσω στο τέλος... τότες μόνο να ρίχνω μιά ματιά.
Το ίδιο ακριβώς έκανα και με το βιβλίο της Φακίνου Το τρένο των νεφών, απο τις πρώτες σελίδες με είχε συνεπάρει, με μαγική μυθοπλασία και με ονειρικό ρεαλισμό με ταξίδευσε στο χάρτη της Λατινικής Αμερικής. 'Εντονη απ τη πρώτη στιγμή η λατινοαμερικάνικη λογοτεχνία ή καλύτερα μιά συνένωση της ελληνικής με τη λατινοαμερικάνικη γραφή, διαλόγους που ήμουν σίγουρη ότι τους είχα ξαναδιαβάσει. Στο μυαλό μου ήρθαν αγαπημένοι συγγραφείς: η Αλιέντε ,ο Σεπούλβεδα,ο Λιόσα και ο Μπόρχες!
Προσπέρασα τις σελίδες και έφθασα στο τέλος του βιβλίου. Οι σκέψεις μου δικαιώθηκαν: Η Φακίνου διαλέγεται με 17 συγγραφείς και 26 βιβλία της λατινοαμερικάνικης λογοτεχνίας, παρεμβάλλοντας αποσπάσματά τους στη δική της αφήγηση, με πολύ επιδέξιο τρόπο, χρησιμοποιώντας πλάγια γραφή για να τονίσει τα δάνεια.

Ενα αγόρι όμορφο, ξανθό, με γαλάζια μάτια γεννιέται στο Σαν Πέδρο, ενώ η μάνα του πεθαίνει αμέσως μετά τη γέννα. Την αντροφή του αναλαμβάνει ένας φτωχός χωρικός, άκληρος, αρμέχτης, ενώ την μόρφωση του ο δάσκαλος του χωριού που λατεύει την Ελληνική μυθολογία,συγκινημένος απο την φιλομάθεια του παιδιού τον βαφτίζει με το όνομα ΚΑΝΕΝΑΣ .Είναι ένα παιδί διαφορετικό από τα υπόλοιπα παιδιά του φτωχού Σαν Πέδρο.
Ο Κανένας με τον χρόνο κατασκεύασε στο μυαλό του τον θρύλο του πατέρα του, ενός ναυτικού και λανθρέμπορου διαμαντιών, που είχε την περιπέτεια στο αίμα του, ότι κάποτε θα τον έβρισκε. Στα δέκα του χρόνια, μαζί με ένα αλλόκοτο κορίτσι που έπασχε από αϋπνία, αρχίζουν την αναζήτηση του πατέρα του, για να φτάσει στο μεγάλο λιμάνι, όπου ήλπιζε ότι θα τον συναντούσε.




Το ταξίδι του δεκάχρονου Κανένα τον φέρνει στο τρένο των νεφών, για το οποίο ακούγονται πολλά, όπως ότι μπαίνει κανείς νέος και βγαίνει γέρος.
Ολα συμβαίνουν στο περίφημο τρένο των νεφών. Η συγγραφέας εμπνέεται από το υπαρκτό τρένο, το οποίο παλαιότερα διέσχιζε την οροσειρά των Ανδεων από την Αργεντινή και κατέληγε στο Βαλπαραΐσο της Χιλής, και βρίσκεται σε ύψος 4000 μέτρων, οπότε είναι φυσικό στο μεγαλύτερο μέρος της διαδρομής του να περιβάλλεται από νέφη.Μέσα εκεί εξελίσσεται το μεγαλύτερο μέρος της υπόθεσης.
Ο Κανένας μετακινείται απο βαγόνι σε βαγόνι,και σε κάθε μετακίνηση του μεγαλώνει δέκα χρόνια, καθώς έρχεται σε γνωριμία με τις αφηγήσεις των επιβατών, παράξενα γεγονότα, την ζωντανή ιστορία των εμφυλίων, τη διαφθορά της εξουσίας που επιδίδεται σε σεξουαλικές γιορτές , επισκέπτεται τον κάτω κόσμο, σαν άλλος Οδυσσέας, και γνωρίζει την Εβίτα Περόν, τον Ωνάση, τον Τσε Γκεβάρα, τον Σιμόν Μπολιβάρ και περιδιαβαίνει έτσι στην ιστορία της ηπείρου μέσα στον 20ό αιώνα.
Στο τελευταίο κεφάλαιο είναι η συνάντηση του πενηντάρη πλέον Κανένα, με ένα τυφλό συγγραφέα που θυμίζει τον Μπόρχες: «Τα ταξίδια είναι λογιών λογιών, άλλα τα κάνουμε στον χώρο κι άλλα στον χρόνο. Σε μερικά ταξιδεύουμε πραγματικά, ενώ σε άλλα ταξιδεύουμε μέσα μας. Και ότι ψάχνοντας να βρει τον πατέρα του, στην πραγματικότητα αναζητούσε την ταυτότητά του και έβρισκε τον εαυτό του».
Όπως είπε και η συγγραφέας :“Ο Κανένας συµβολίζει τον καθένα, το πώς αντιµετωπίζει κανείς τη ζωή του, τη ζωή που βλέπει να περνά ερήµην του. ∆εν µπορούµε να καθορίσουµε πολλά πράγµατα στη ζωή µας – κι ας πιστεύουµε ότι τα καθορίζουµε».

Όταν ο Θεός έπλασε την γυναίκα

Όταν ο Θεός έπλασε την γυναίκα